Οι αναμνήσεις και τα βιώματα από παιδικές μνήμες έρχονται συνέχεια στην σκέψη, αν και βρισκόμαστε οι πιο πολλοί περιτριγυρισμένοι από ψηλά τσιμεντένια κτίρια.

Καμιά φορά ξεχνιόμαστε και ταξιδεύουμε στις αγαπημένες μας βουνοκορφές της "Μερμιντζάλας" στην "λάκκα τ Αϊλια" στις "κλειδέρες" και σίγουρα αν μας δινόταν η ευκαιρία να αφήσουμε τις υποχρεώσεις μας και να γυρίσουμε στα μέρη που ζούσαν και ζούνε οι προγονοί μας, οι παππούδες, οι γιαγιάδες και οι γονείς μας, θα το κάναμε αμέσως με περίσσια χαρά.

Αλλωστε αν μας δίνανε πινέλο και χρώματα να ζωγραφίσουμε τον παράδεισο, σίγουρα ένα μέρος του, θα ήταν το χωριό μας, εκεί όπου ζήσαμε τα παιδικά μας χρόνια. εκεί όπου τρέχαμε με τις σφεντόνες στον λαιμό στις ρεματιές στα κρύα νερά και στα λιβάδια.

Λιβάδια γεμάτα με όλων των ειδών τα χρώματα και τα αγριολούλουδα. Εκεί όπου μεγαλώσαμε με ανεμελιά και παιχνίδι το καλοκαίρι κυνηγώντας "κολοφιωτιες" ως το σούρουπο, και που τις παγωμένες νύχτες του χειμώνα ακούγαμε με περίσσια προσοχή τα παραμύθια της γιαγιάς, και που τρέχαμε και φωλιάζαμε δίπλα στο τζάκι όταν άρχιζαν οι ιστορίες του παππού από τους πολέμους, την κατοχή, το αντάρτικο.

Τα χρόνια μπορεί να περνάνε και οι ρυτίδες να μας χαράζουν το μέτωπο ο νους μας όμως (σκέψη και ψυχή) θα ταξιδεύει στις ολοήμερες εκδρομές εκεί στην "Φτέρη" και την "σκρίπτα" με το σχολειό.

Ο λαός ή ο άνθρωπος που ξεχνά την ιστορία του, τις παραδόσεις τα έθιμά του, δεν έχει καμιά τύχη, κανένα προορισμό, γι αυτό πρέπει να κρατήσουμε σαν κόρη οφθαλμού και στις άλλες γενιές την αγάπη για τον τόπο μας.